Sneltoerisme, woestijn, strand en beestjes

De tijd vliegt en alweer een hoop gedaan sinds het vorige verslag. Het is even denken waar ik gebleven was en wat we allemaal meegemaakt hebben in welke volgorde. We zijn namelijk even op bijna japanse toeristen snelheid door een deel van het land geraasd met bussen, vliegtuig, minibusjes, taxi´s, boot en fietsen. Uiteindelijk zijn we vrijdagavond in hoofdstad Lima aangekomen waar ik nu dit stukje schrijf.

Daar gaat ie dan:
Na 14 uur langs snurk smurf (niet sabrina) in de bus te hebben gezeten kwamen we aan in Nazca. Daar stond al iemand te zwaaien met onze namen. Het was nog even spannend omdat de bus begon te rijden en de deur dicht ging met ons er nog in. Als twee zielige hondjes zwaaiden we door een kiertje van de deur en riepen ´hola, hola!´. Uiteindelijk was de chauffeur de bus gewoon een paar meter verderop aan het parkeren maar we knepen hem toch even. Buiten de bus was iemand al met onze namen aan het zwaaien en maande ons met haast een busje in. De haast begrijp ik niet helemaal want het duurde nog een half uur voor het busje vertrok omdat er nog wat meer mensen bij moesten. Het busje bracht ons naar een klein vliegveldje van waaruit we een vlucht over de Nazca lijnen hoopten te maken. Het was echter heel mistig en er kon daarom niet gevlogen worden, wanneer wel was onbekend. Dat werd dus een uur of 4 toepen om de tijd te doden. Gelukkig trok de mist op en konden we de lucht in! Onze kleine cessna werd naar gewicht van de passagiers ingedeeld en daar vlogen we dan. Gaaf om te zien al die dierenfiguren en andere vormen in de grond en rots uitgehakt door de Nazca beschaving. Allemaal perfect recht en in verhouding en sommigen gigantisch. Waarom ze er zijn weet nog steeds geen mens. Sommigen zeggen dat het een kalender is, anderen een weergave van onderaardse waterkanalen en weer anderen trekken de aliens er bij. Wie zal het zeggen.

Na de vlucht was het weer tijd voor een minibusje, afgezet op het busstation, kaartje gekocht voor de bus naar Ica, die vertrok 3 minuten later. Paar uur later in Ica, hup de taxi in naar Huacachina... Ja ik zei al dat we rap zouden gaan.

Huacachina is een soort oase in een heuse zandwoestijn met grote duinen. Helaas geen oase als in de film meer door het vuile water en door dat het enkel bestaat uit hostels. Maar wel een leuke omgeving zo in die woestijn. Daar de avond even tot rust gekomen na al dat reizen. De volgende dag was het tijd voor wat adrenaline tijdens de populairste, en enige, activiteit ter plaatse. We werden in een grote zandbuggy door de duinen geraced waar we vervolgens bovenop uit mochten stappen om met sandboards naar beneden te schuiven. Heel komisch om te doen. Eerst op de buik en vervolgens dapper staand naar beneden (met wisselend succes). Daarna was het wel tijd voor een douche om al dat meegesleepte en opgehapte zand weg te spoelen.

S´avonds weer even chillen en met een taxichauffeur afgesproken dat ie de volgende ochtend om 6 uur klaar zou staan om ons naar Paracas te brengen. Daar hebben we ons helaas mee laten slepen naar een hotel waar ze de tour naar de ballestas eilanden aan te bieden hadden. Dat resulteerde in achter een man met een vlaggetje (zucht) aan lopen naar de haven om daar in de rij voor de bot te gaan staan. Waarschijnlijk daardoor teveel betaald maar swa we wilden er sowieso heen. Om toch weer wat zelfstandigheid terug te winnen en nog wat geld te besparen toch naar een ander hostel gelopen voor een goedkopere en hele goede kamer. Vriendelijkste en behulpzaamste eigenaar ooit, top.

De bootocht langs de ballestas eilanden was gelukkig wel fantastisch! Ontzettend veel vogels, zeeleeuwen en... pinguins (sabrina lirisch) van heel dichtbij gezien. Geweldig!

Terug op vaste wal besloten we mountainbikes te huren om op die manier lekker zelfstandig (zonder mannetjes met vlaggetjes) het nationaal park te doorkruisen. Goeie keuze geweest, heel mooi en leuk om er te fietsen (wel zwaar ook). Het eerste wat we zagen, nadat we soort van illegaal buiten de ingang om binnen waren, waren de kleurrige flamingo´s. Daarna was het fietsen door een soort woestijnlandschap, bergop en bergaf. Heel gaaf, waant je echt in de middle of nowhere op je fietsje. Verschillende mooie plekken langsgegaan en mooi zwevende roodhoofdige gieren gezien. Op een van de stranden zagen we de natuur echt in werking doordat er dode zeeleeuwen en grote schildpadden lagen waar de vogels dankbaar gebruik van maakten. Toen was het wel weer welletjes met dat fietsen en zorgden we dat we nog vlak voor het donker terug in de bewoonde wereld waren.

Terug in Paracas was het lekker relaxen langs het strand. In een restaurant nog een grote krab verorberd met het nodige geweld. Het was een slagveld maar wel lekker.

Volgende dag de tocht per bus naar Lima waar we begin van de avond aankwamen. Hoop spookverhalen gelezen en gehoord (in reisgidsen word zelfs gesproken van de ellendigste plek op aarde) maar ht valt ons tot nog toe reuze mee. Gisteren in de wijk Miraflores langs de oceaan rondgelopen. Was gedaan en alvast de volgende rit naar Huaraz geboekt. Vandaag nog het centrum verkennen en dan vanavond laat de nachtbus.

Het gaat dus prima hier met ons met nog een weekje te gaan. Een hoop mooie dingen gezien en leuke nieuwe dingen gedaan weer afgelopen week. Komende dagen weer weg van de kust en de bergen in. Tot de volgende dus weer.

Ps: Foto´s die ik vorige keer heb geupload staan bij het verkeerde verhaal. Ze staan bij het verslag wat copacabana heet.