Copacabana, isla del sol en Puno
Door: Tom
Blijf op de hoogte en volg Tom
11 Augustus 2015 | Bolivia, Isla del Sol
Nou dit wordt dat poging 3 in de afgelopen dagen om een verslagje te plaatsen. Steeds als ik klaar ben en op opslaan druk is het foetsie. Dus op hoop van zegen.
Vanuit La Paz ben ik per bus naar Copacabana gegaan. Dat is een klein stadje aan de oever van het Titicaca meer. Dat is een immens groot meer. 8.400 km2 iets van 175 km lang, Nouja dat zijn maar cijfertjes, maar als je er bent is het nauwelijks te bevatten. je kunt de overkant niet zien zo groot!
Eerst in Copacabana mijn hostel opzoeken. Prima hostel met eigen kamer en badkamer maar ik heb er achteraf veel te veel voor betaald. Eerst maar eens de markt voor de deur opgelopen om een nieuwe zonnebril en pet aan te schaffen en even langs de apotheek te gaan. Vervolgens ben ik begonnen aan een klim naar de top van een heuvel op een soort landtong waar een mooi uitzicht moest zijn. Ik wist echter niet dat er een heuse bedevaart aan de gang was die heuvel op. Het zag er zwart van de mensen! Ze klauterden met de hele familie inclusief oma en pasgeboren babies naar boven. En ik vond het toch een aardige klim! Onderweg gooiden ze steentjes op verschillende kruisbeelden. Iedereen liet zich door mannen langs de route zegenen op allerlei manieren. Met veel bier rondspuiten, rook, confetti, knalvuurwerk en belletjes. Een soort mix van katholieke en inheemse gebruiken. Mensen kochten speelgoedautotjes en huisjes om te laten zegenen in de hoop volgend jaar die auto te kunnen kopen bijvoorbeeld. Er waren nog mensen die door het smelten van aluminiumfolie de toekomst voorspelden en hoofden van ezels (ja echte) werden rondgereden met bijbehorende lekkernijen... nee bedankt ik pak nog wel een banaantje. Bovenop de berg ging het hele gebeuren gewoon door en de flanken waren inmiddels bezaait met afval. Beetje jammer voor dat uitzicht dus maar ik heb wel mijn ogen uitgekeken bij al die rituelen! Ik was een van de weinige blanke buitenlanders dus waande me echt in een sprookje.
de volgende dag was het tijd voor een bootritje naar het Isla del sol, de geboorteplaats van de zon volgens de overlevering. Een groot eiland in een nog grotere zee.. uhm meer bedoel ik. Ja het is ook zo groot dat het echt de zee lijkt. Ik had de cijfertjes al genoemd maar zo vanaf dat eiland is het nog indrukwekkender. Dus cijfers aan de kant, hoe groot is dat meer nou? Heul groot.
Na een ietwat misselijkmakende boottocht van 2,5 uur (boekje zei 1..) op de noordkant van het eiland afgezet om vervolgens een paar uur te wandelen over het bergachtige eiland naar het zuiden. Onderweg ruines gezien en vooral prachtige uitzichten gehad en leuke bewoners ontmoet. Zware wandeltocht voor mij als onervaren wandelaar en toch wel verzwakt door maagproblemen maar het was het zeker waard!
De terugweg was echter een ramp... Ik was werkelijk blij dat ik het overleefd had! Kort samengevat was er eerst een veel te volle boot, gevaarlijk vol op een die dag ruig golvend meer. Ik had een mooi plekje op grond.. Ik zag vooral de lucht door het raampje en de bezorgde blikken van mensen die wel de golven aan zagen komen en hoe de boot erop klapte. De schipper vond het ook onveilig dus vaarden we maar een stukje, uurtje schat ik... Toen was het tijd om met 15 in een klein busje gestopt te worden en over een zandweg vol gaten en keien millimeters langs de afgrond te scheuren. Biddend en wel gelukkig aangekomen in Copacabana.
Oef dat was even bijkomen! Maar ik bleek meer geluk gehad te hebben dan mijn deutsche freunden. Hun boot begon op de heenweg te zinken en dus hadden ze een andere boot nodig. Uiteindelijk waren ze zo laat op het eiland dat ze weer terug de boot in moesten naar het zuiden van het eiland om van daaruit ook bovenstaand avontuur mee te maken. Zij hebben uiteindelijk na heel veel moeilijk doen hun geld teruggekregen. Maarja dat is meer een principekwestie aangezien het om zo´n 4,50 euro pp gaat.
Toen was het tijd om afscheid te nemen van Bolivia en bij de buren in Peru te gaan kijken. Daar zie ik ook snel weer mijn antilliaanse vriendin om samen verder te trekken. Bolivia was kort samengevat een prachtig en totaal gestoord land. Ik ben van een chaotische miljoenenstad op 3800 meter hoogte naar de grootste zoutvlakte ter wereld gegaan, langs de hoogste (en hele koude) woestijn naar de dieren in de bloedhete pampa´s om tenslotte bij dat heul heul heule grote meer uit komen. Ik heb veel lekkere dingen gegeten voor weinig geld, net zoveel smerige dingen, ben hier en daar ziek geweest, verdwaald, heb genoten van de mooiste en meest bizarre uitzichten, veel andere reizigers ontmoet van over de hele wereld, mijn spaans geoefend op de locals en het boliviaanse transport overleefd. Mooie tijd geweest.
Dat was mijn mooie einde van de bolivia verslagen maar inmiddels ben ik dus al in peru. Prima busritje ditmaal, mag ook wel eens gezegd! Nu even rustig aan doen en wat herstellen. En nu ga ik op opslaan drukken en hopelijk lukt het nu dan wel...
Vanuit La Paz ben ik per bus naar Copacabana gegaan. Dat is een klein stadje aan de oever van het Titicaca meer. Dat is een immens groot meer. 8.400 km2 iets van 175 km lang, Nouja dat zijn maar cijfertjes, maar als je er bent is het nauwelijks te bevatten. je kunt de overkant niet zien zo groot!
Eerst in Copacabana mijn hostel opzoeken. Prima hostel met eigen kamer en badkamer maar ik heb er achteraf veel te veel voor betaald. Eerst maar eens de markt voor de deur opgelopen om een nieuwe zonnebril en pet aan te schaffen en even langs de apotheek te gaan. Vervolgens ben ik begonnen aan een klim naar de top van een heuvel op een soort landtong waar een mooi uitzicht moest zijn. Ik wist echter niet dat er een heuse bedevaart aan de gang was die heuvel op. Het zag er zwart van de mensen! Ze klauterden met de hele familie inclusief oma en pasgeboren babies naar boven. En ik vond het toch een aardige klim! Onderweg gooiden ze steentjes op verschillende kruisbeelden. Iedereen liet zich door mannen langs de route zegenen op allerlei manieren. Met veel bier rondspuiten, rook, confetti, knalvuurwerk en belletjes. Een soort mix van katholieke en inheemse gebruiken. Mensen kochten speelgoedautotjes en huisjes om te laten zegenen in de hoop volgend jaar die auto te kunnen kopen bijvoorbeeld. Er waren nog mensen die door het smelten van aluminiumfolie de toekomst voorspelden en hoofden van ezels (ja echte) werden rondgereden met bijbehorende lekkernijen... nee bedankt ik pak nog wel een banaantje. Bovenop de berg ging het hele gebeuren gewoon door en de flanken waren inmiddels bezaait met afval. Beetje jammer voor dat uitzicht dus maar ik heb wel mijn ogen uitgekeken bij al die rituelen! Ik was een van de weinige blanke buitenlanders dus waande me echt in een sprookje.
de volgende dag was het tijd voor een bootritje naar het Isla del sol, de geboorteplaats van de zon volgens de overlevering. Een groot eiland in een nog grotere zee.. uhm meer bedoel ik. Ja het is ook zo groot dat het echt de zee lijkt. Ik had de cijfertjes al genoemd maar zo vanaf dat eiland is het nog indrukwekkender. Dus cijfers aan de kant, hoe groot is dat meer nou? Heul groot.
Na een ietwat misselijkmakende boottocht van 2,5 uur (boekje zei 1..) op de noordkant van het eiland afgezet om vervolgens een paar uur te wandelen over het bergachtige eiland naar het zuiden. Onderweg ruines gezien en vooral prachtige uitzichten gehad en leuke bewoners ontmoet. Zware wandeltocht voor mij als onervaren wandelaar en toch wel verzwakt door maagproblemen maar het was het zeker waard!
De terugweg was echter een ramp... Ik was werkelijk blij dat ik het overleefd had! Kort samengevat was er eerst een veel te volle boot, gevaarlijk vol op een die dag ruig golvend meer. Ik had een mooi plekje op grond.. Ik zag vooral de lucht door het raampje en de bezorgde blikken van mensen die wel de golven aan zagen komen en hoe de boot erop klapte. De schipper vond het ook onveilig dus vaarden we maar een stukje, uurtje schat ik... Toen was het tijd om met 15 in een klein busje gestopt te worden en over een zandweg vol gaten en keien millimeters langs de afgrond te scheuren. Biddend en wel gelukkig aangekomen in Copacabana.
Oef dat was even bijkomen! Maar ik bleek meer geluk gehad te hebben dan mijn deutsche freunden. Hun boot begon op de heenweg te zinken en dus hadden ze een andere boot nodig. Uiteindelijk waren ze zo laat op het eiland dat ze weer terug de boot in moesten naar het zuiden van het eiland om van daaruit ook bovenstaand avontuur mee te maken. Zij hebben uiteindelijk na heel veel moeilijk doen hun geld teruggekregen. Maarja dat is meer een principekwestie aangezien het om zo´n 4,50 euro pp gaat.
Toen was het tijd om afscheid te nemen van Bolivia en bij de buren in Peru te gaan kijken. Daar zie ik ook snel weer mijn antilliaanse vriendin om samen verder te trekken. Bolivia was kort samengevat een prachtig en totaal gestoord land. Ik ben van een chaotische miljoenenstad op 3800 meter hoogte naar de grootste zoutvlakte ter wereld gegaan, langs de hoogste (en hele koude) woestijn naar de dieren in de bloedhete pampa´s om tenslotte bij dat heul heul heule grote meer uit komen. Ik heb veel lekkere dingen gegeten voor weinig geld, net zoveel smerige dingen, ben hier en daar ziek geweest, verdwaald, heb genoten van de mooiste en meest bizarre uitzichten, veel andere reizigers ontmoet van over de hele wereld, mijn spaans geoefend op de locals en het boliviaanse transport overleefd. Mooie tijd geweest.
Dat was mijn mooie einde van de bolivia verslagen maar inmiddels ben ik dus al in peru. Prima busritje ditmaal, mag ook wel eens gezegd! Nu even rustig aan doen en wat herstellen. En nu ga ik op opslaan drukken en hopelijk lukt het nu dan wel...
-
11 Augustus 2015 - 08:31
Pap:
Hee Kerel
Wat een reis he als je het zo samenvat.
Nou tijd om even te herstellen na het afscheid van Bolivia.
Moet toch weer een aparte ervaring zijn om dit land met al die leuke mensen die je hebt ontmoet , enorme verschillen van natuur en cultuur weer te verlaten en je volgende avontuur tegemoet te gaan.
Wanneer ga je Sabrina ontmoeten om ze eerst eens heerlijk te knuffelen en dan je verhaal aan elkaar kwijt kunt.
Waar ben je nu in Peru?
Nou kerel veel plezier en geniet van je prachtige indrukwekkende en ervaring rijke vakantie.
Blij op deze manier je toch te kunnen volgen. Mis je.
Liefs van ons
Pap en Debby
-
11 Augustus 2015 - 09:35
Pap:
Hoi Tom
Je krijgt de groetjes de knuffels de kusjes de highfive's enz van Rianne, Gion, Marlon, Ramon en natuurlijk ook van Jay, Liam en Luca.
Ze hebben het fijn in Italië met mooi weer en fijne camping.
Internet verbinding daar niet goed zodat ze niet op jou leuke verhalen kunnen reageren.
Ze denken aan je en wensen je nog een fijne reis verder.
Liefs van hun allen.
-
11 Augustus 2015 - 20:05
Berni:
Hallo,
Nou dat was een mooie samenvatting van al je avonturen in Bolivia.
Wat geweldig dat je zo in een bedevaart terecht komt.
Je hebt wel heel wat gevaren moeten trotseren.
Ik hoop dat je inmiddels wat fitter bent geworden weer,
zodat je samen met Sabrina nog een hele leuke tijd in Peru kunt hebben.
Groetjes,
Mam -
11 Augustus 2015 - 21:42
Kelly Carla Pierre:
Mooi en spannend verhaal.
Nog mooier en spannender in het echt.
Veel plezier samen in Peru.
Groetjes. -
16 Augustus 2015 - 21:51
Marlon:
Hee Tom!
Leuk om je verhalen weer te lezen.
We hebben je even twee weken niet kunnen volgen want de wifi-zone op de camping werkte niet optimaal.
Wat heb je weer veel meegemaakt! Nu lekker genieten van nieuwe avonturen samen met Sabrina!
Wij zijn vandaag thuis gekomen. Heerlijke vakantie gehad met z'n alle!
Geen spannende verhalen over krokodillen. Wel kennis mogen maken met de Tiger muskieto (lees: "helemaal lek geprikt en enorme grote pijnlijke muggenbulten! Maar hebben super goed weer gehad, fijne camping en gezellig geweest!
Veel plezier nog samen !
Xxx Luca, Ramon en Marlon
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
